یک روز صبح که از خواب بیدار شدی چشمانت را باز نکن همانطور بلند شو و در خانه‌ات راه برو،

 سعی کن بدون اینکه ازانگشت شستت استفاده کنی دکمه‌های لباست را ببندی، بدون اینکه صدایت

دربیاید مادرت را صدا کن، اگر برایت سخت بود پشت سر هم سرفه کن بعد بین هر سرفه

حرفت را بزن. اگر پا نداشته باشی چطور می‌خواهی به مدرسه یا محل کارت بروی؟

فکر می‌کنی چقدر می‌توانی به ‌زندگی به این وضع ادامه دهی؟ نیم ساعت؟ پنج ساعت؟ یک روز؟ چقدر؟

آن آدم‌های عجیب را یادت هست آنها که رفتند تا از مهمترین چیزهای زندگی مراقبت کنند

 آنها، الان مثل حالای تو هستند نه برای چند دقیقه یا چند روز.

آنها برای همه روزهای عمرشان نمی‌توانند ببینند، راه بروند، سرفه حرفشان را قطع

می‌کند گاهی وقت‌ها هم صدایی برای حرف زدن ندارند.

پدرو مادر سالخورده ، همسر یکی از این آدم های عجیب هم حرفهای زدند که  فقط می‌گم پسر

 یکی از این آدم‌های عجیب می‌گفت: فکرش را بکن پسرت قد بکشد و بزرگ شود اما تو نتوانی مثل همه

پدرها بایستی و به او بگویی هنوز مانده تا اندازه بابا شوی، یا دخترت بیاید و کنارت بنشیند و

تو نتوانی گل‌های کوچکش را به موهایش بزنی، آنوقت چه حالی پیدا می‌کنی؟

دختر جوان یکی دیگر از این آدم‌ها هم گفت: نظرت چیست اگر پدرت یک بار

هم تو را ندیده باشد و فقط تو را از روی صدایت بشناسد؟

هزاران جانباز جنگ تحمیلی پس از گذشت سال‌ها از حضور در عرصه نبرد، اکنون همپای

دیگر ایرانیان در زمینه‌های مختلفی فعالیت می کنند، اما بسیاری از آنان معتقدند، گذشت زمان سبب شد مشکلات بیشتری پیدا کنند و فراموش شوند.